در زیرزمینی خدا

ریچارد ورمبراند ، کشیش و مولفی پروتستان بود که چهارده سال در زندان‌های کمونیستی رومانی محبوس بوده است. وی پایه گذار سازمان‌های مسیحی صدای شهدا نیز بوده است....

دو سال دیگر هم مرا در همین سلول انفرادی محبوس کردند. کتابی برای خواندن نداشتم و کاغذ و قلم نیز در اختیارم نبود تا خود را با نوشتن سرگرم کنم: تنها مونس من، افکارم بودند. و من مرد متفکری نبودم، امّا روحی بودم که به ندرت آرام می گرفت. من خدا را داشتم. امّا آیا حقیقت داشت که عمرم را وقف خدمت به خدا کرده باشم؛ یا این خدمت را به دلیل حرفه ام پذیرفته بودم؟

آیا به خدا معتقد بودم؟ اکنون زمان آزمایش فرا رسیده بود. تنها بودم. برای کاری که انجام می دادم مزدی به من داده نمی شد، از افکار طلایی هم، برای فرو رفتن در رویا خبری نبود. تنها چیزی که از خدا به من رسیده بود رنج بود. امّا آیا باز هم می توانستند عاشق و بی قرار وصال او باشم؟

آرام آرام، آموختم که میوه صلح بر درخت سکوت می روید. کار شناسایی شخصیت خود را آغاز کردم، و مطمئن شدم که وجود و شخصیتم به مسیح تعلّق دارد. آموختم که در آن سیاهچال، افکار و احساساتم به سوی خدا معطوف است، و اینکه قادرم شبها و باز هم شبهای بسیاری را به عبادت و نیایش او بپردازم؛ تمرینی برای روح و عملی برای ستایش. اکنون فهمیدم که آنچه می کردم ایفای نقش نبود. من به راستی به خدا ایمان داشتم!

فقر و شادی

یک روز یک خاخام در خیابانی راه می‌رفت، صدای الیاس پیغمبر را شنید که می‌گفت، گرچه تو روزه می‌گیری و عبادت می‌خوانی، هرگز لیاقتت برای اخذ جای بهتر در بهشت بیشتر از آن دو نفری که در آن طرف خیابان ایستاده‌اند نیست، خاخام به طرف آن دو نفری که در آن طرف خیابان ایستاده بودند دوید و گفت آیا شما به فقرا خیلی کمک می‌کنید؟ آن دو خندیدند و جواب دادند، خیر، ما خودمان فقیر هستیم.

خاخام پرسید پس حتماً همیشه نماز می‌خوانید و خدا را نیایش می‌کنید؟ جواب دادند؛ خیر، ما انسان‌های غافلی هستیم. حتی نمی‌دانیم که چگونه باید نماز خواند. خاخام گفت: پس به ما بگوئید که چه می‌کنید؟ جواب دادند: ما لطیفه و حرف‌های خنده‌آور می‌سازیم، ما کسانی را که غمگین هستند، شاد می‌کنیم ..