کلبه ای آنسوی رودخانه

روری بر کتاب

سرخوردگی از چیزهای مقدس و وازدگی از کلمات مجرد یکی از مشخصات اصلی نسل بعد از جنگ جهانی اول بود. جوانانی که با شور و شوق به جبهه جنگ رفته بودند از آنچه مقدس و پرافتخار بود رمیدند و آن قدر کلمات پرطمطراق و صفات عالی در گوششان فرو خوانده شد که حالت آشوب به آنها دست داد. در نظر آنها کلمات مجرد و منتزع «بی آبرو» و «ننگین» شد.

همینگوی این رمان را در سال ۱۹۵۰ نوشته است و در آن داستان سرهنگ آمریکایی روایت می‌شود که در جنگ جهانی دوم شرکت دارد و شکست می‌خورد.همینگوی در این رمان نگاه بدبینانه‌ و طعنه‌آمیزی به حضور آمریکا در جنگ جهانی دوم دارد...

هیچ منتقد بزرگی، تا حدی که این راهنما اطلاع دارد، نخواسته است در خلال فصول کتاب برق هنر را که سراسر کتاب را درخشان ساخته است ببیند، یا اگر دیده است آن را چنان کافی و جامع نیافته است که قسمت های مظلوم و نایاب را –اگر هست- در پرتو آن برق نادیده بینگارد…

روزنامه لوماتن روز جمعه ۱۴ اوت ۱۹۸۱ یادداشتی با عنوان «استاد همینگوی» به قلم گابریل گارسیا مارکز چاپ کرد که در بخشی از آن آمده بود:«بازی کنایه آمیز سرنوشت براستی حیرت آور است که زیباترین و انسانی ترین اثر همینگوی کم‌تر از همه موفق شده باشد: سخن از «آن دست رود و در میان درختان» است.همینگوی چنان که بعدها توضیح می دهد داستان ابتدا به شکل قصه ای بود، اما در جزئیات شکل رمان سر در گم ماند. پذیرفتن این همه نقص و اشتباه در ساختار ادبی از سوی خبره ای تا این حد فرزانه، و گفتگویی تا این حد ساختگی و حیله گرانه نزد یکی از درخشان ترین اربابان فن گفت وگو در تاریخ ادبیات، دشوار است…