برمیگردم گل نسرین می چینم اثر ژان لافیت

تابستان سال 1942 است. فرانسه را نیروهای آلمان اشغال کرده اند. در جنگل (ونسن) نزدیک خیابانی که به دور دریاچه ای پیچیده ، مردی روی چمن نشسته است. در میان چمن کودکان بازی می کنند و به اطراف می دوند. در سایه روشن درختان زن ها نشسته، کار دستی می بافند. کمی دورتر، در میان انبوه درختان بلند، دلدادگان به دامن سکوت و تنهایی پناه آورده اند. مردی که روی چمن نشسته اندامی کوچک، کله ای بسیار بزرگ و پیشانی گشاده و بلند دارد. موهایش سیاه است و تقریباً سی ساله به نظر می رسد...

جنگ با جود فضای خاکستری و نفرت‌انگیزش که صلح و آسایش را از مردم می‌گیرد دست‌مایه‌ی بسیاری از هنرمندان در طول تاریخ بوده است؛ آن‌ها قصه‌ها و فیلم‌هایی براساس این واقعه ساخته‌اند تا بتوانند آن دوران از تاریخ را برای نسل‌های آینده بازگو کنند. جنگ جهانی از خودش تلخی‌ها و ناکامی‌های بسیاری به‌جا گذاشته که همچنان زخم‌هایش در دل آلمانی‌ها، فرانسوی و ... زنده است. «ژان لافیت»، نویسنده‌ و سرباز فرانسوی براساس تجربه‌ی زیسته‌اش در دوران جنگ جهانی کتاب «برمی‌گردیم گل نسرین بچینیم» را به نگارش درآورده است که داستانی خواندنی و جان‌سوز از جنگ و تأثیر ویرانی‌هایش بر زندگی مردم است، مردمانی که بازیچه‌ی سیاست و قدرت شده‌اند. «ژان لافیت» در این داستان حکایت سربازانی پرشور را روایت می‌کنند که در پی اهداف وطن‌پرستانه‌شان راهی انجام یک عملیات خطرناک می‌شوند.  

نویسنده در طی این داستان مفاهیم مقاومت، اسارت، خيانت و دوستي را درون‌مایه‌ی داستانش قرار می‌دهد و آن‌ها را میان قصه‌ی چند جوان فرانسوی به تصویر می‌کشد. این داستان به حدود سال 1942 تا 1947 بازمی‌گردد، گروهی جوان فرانسوی که در گروه‌های مقاومت و گروهایِ آزاد و پارتیزان‌های فرانسوی در جنگ جهانی فعالیت می‌کنند تصمیم می‌گیرند عملیاتی مهم را به انجام برسانند. آن‌ها به رهبری فردی به نام رایموند برای تخریب سیستم‌های آلمانی‌ها برنامه‌ریزی می‌کنند و برج‌های رادیویی سنت آسیس در نزدیکی پاریس را هدف قرار می‌دهند.