ماسه و حماسه ها اثر کارو

قرن ما صدف نیست 
ماسه است ،
غزل نیست 
حماسه است

کارو در آغاز کتاب سخنی از "رومن رولان" آورده است که نشان دهنده ی نوع نگاه خودِ او به هنر است :اگر هنر و حقیقت نمی توانند با هم زندگی کنند ، بگذار هنر بمیرد . هنری که در برابر انسان مسوول است و متعهد .شهرت کارو برای نسل من و نسلهای پیش از من بیشتر به واسطه ی برادری او با با ویگن خواننده ی ارمنی و همیشه دوست داشتنی ما ایرانیان است . اما زمانی هم بوده است که پیش از نامی شدن "ویگن" ، "کارو" در عرصه ی ادبیات نامی بوده است .

زمانی که با نوشتن شعرهای نیمایی و نوشته های ادبی ، مردم با نام شاعر و نویسنده ای جوان به نام کارو آشنا شدند .به گمانم آنچه سبب این شهرت برای کارو و استقبال مردم از کارهای ادبی او شده است ، نگاه انسانی او به تمام زندگی در آن روزگار بوده است . نگاهی که با دیدن هر رویدادی ، شعری یا نوشته ای ادبی را می آفریده است..

رفت عشق من، از دست من
عشق همیشه مست من
یک عمر ... با بخت بدش، بگریستم
بگریستم
باری نپرسی از دلم، من کیستم؟
من چیستم ...؟