شیرویه نامدار

داستان های عامیانه فارسی گنجینه هایی از مضمون، تمثیل، ضرب المثل ها وآداب و رسوم فارسی زبانان به شمار می روند. توجه به چنین گنجینه هایی در اصل پاسداشت فرهنگ و ادب کهن سرزمینی است به وسعت زبان فارسی . چه بسیار کسان که با خواندن این داستان ها با کتاب پیوندی همیشگی یافته اند، زیرا این داستان ها که اغلب روایت پهلوانی و مردانگی و عشقند، با نثری شیرین و پرطمطراق با افسانه سازی و خیالپردازی خواننده را بر سر شوق می آورند و به خواندن ترغیبش می کنند.

 کتاب فوق ذکر پادشاهی است در روم که او را سلطان ملکشاه میگفتند. آوازه عدل و داد او در اکناف عالم پیچیده بود. او دو پسر داشت: یکی دائمالخمر و اهل عیش و طرب و دیگری اهل سخاوت و حکمت. شیرویه، پسر دوم بود و در کمالات و سخندانی و شجاعت شهره عالم. داستان «شیرویه نامدار» بدان جهت خواندنی است که حکایت خیر و شر را به زبانی عامیانه همراه با تمثیلها بیان میکند .