شکر تلخ نویسنده: جعفر شهری ( نسخه باز چاپ)

ماه اول پائیز سال 1336 قمری و گرمای هوا هنوز بی اندازه است.
اگر چه لباس چندانی مورد احتیاج نمی باشد ولی فقر و تنگدستی بیحاسب و قحطی خون اشام از یکسال پیش تاکنون همان پیراهن پاره های رقعه رقعه و همان شلوار دریده های وصله وصله بهم پیوسته کرباس و متقال قبل از این مردم را هم در اندام آنان بصورت ژنده ژنده های تخت کشها و پاره پاره های پالاندوزها ساخته و خود آنان را به قیافه آلولوها و ترسانک های سر خرمنها در آورده است...

رمان شکر تلخ به عنوان مشهورترین رمان جعفر شهری از حیث درونمایه و ساختار دارای اهمیت قابل توجهی است. این کتاب ضمن توصیف فضای ایران و مسائل اجتماعی آن در سال های (1294_ 1306 هـ. ش) به محدودیت و رنج های زن ایرانی در قالب زبانی خاص می پردازد.

تلخی درونمایه رمان سبب شده است تا نویسنده برای جذاب کردن اثر خود، از زبان طنز بهره گیرد و به نوعی مصائب حاکم بر جامعه را از طریق سخره کردن مسائل عرضه کند. طنزی که تلخی آن در سراسر کتاب احساس می شود. این‌کتاب در زومره کتاب های معروف ادبیات داستانی است.

ادبیات داستانی بخشی از ادبیات است که با دنیای واقعی و زندگی روزمره انسان ها ارتباط مستقیم دارد حتی اگر در اشکال خیالی و فراواقعی نیز ظهور یابد. «ادبیات داستانی در معنای جامع آن به هر روایتی که خصلت ساختگی و ابداعی آن بر جنبه تاریخی و واقعیش غلبه کند، اطلاق می شود.»به بیان دیگر ادبیات داستانی بر آثاری دلالت دارد که عموماً از ماهیت تخیلی برخوردار باشد و نویسنده با قدرت جعل خویش گوشه ای از زندگی انسان ها را بازنویسی کرده باشد. 

مرحوم جعفر شهری در دو مجموعهٔ طهران قدیم و تاریخ اجتماعی تهران در قرن سیزدهم، حال و هوای تاریخی تهران را با جزئیاتش بیان می‌کند. دیگر اثر او «قند و نمک» مجموعه‌ای از اصطلاحات اصیل تهرانی با توضیحات و پیشینه‌است.
سه رمان از رمان‌های او یعنی شکر تلخ، گزنه و قلم سرنوشت را باید سه‌گانه‌ای دانست که اولی مربوط به دوران کودکی نویسنده و رنج‌های مادر وی، دومی شرح دوران نوجوانی و سومی مربوط به دوران میان‌سالی اوست. کتاب‌های حاجی در فرنگ(در دوجلد) و حاجی دوباره نیز سفرنامه مولف است به مکه و سپس اروپا که در آن خرافات دینی را به چالش می‌کشد.